Le parole
for soprano, piano, percussion and soundprojection (1989-1991)
contents
Le parole (Italian title!) consists of six songs (in French) and an introduction which follow each other without a break.
1. Introduction
2. Moira
3. Hélène
4. Iphigénie
5. Xanthippe
6. Ophélie
7. Jeanne
1. Introduction
2. Moira
3. Hélène
4. Iphigénie
5. Xanthippe
6. Ophélie
7. Jeanne
audio
1. Introduction [4:03]
00:00
/
00:00
2. Moira [4:26]
00:00
/
00:00
3. Hélène [6:22]
00:00
/
00:00
4. Iphigénie [2:12]
00:00
/
00:00
5. Xanthippe [2:14]
00:00
/
00:00
6. Ophélie [4:22]
00:00
/
00:00
7. Jeanne [4:50]
00:00
/
00:00
Le parole, premiere by Charlotte Riedijk - soprano, Marien van Nieukerken - piano & Arnold Marinissen - percussion;
Amsterdam (IJsbreker), March 6, 1994. Live recorded by VARA-radio
Amsterdam (IJsbreker), March 6, 1994. Live recorded by VARA-radio
libretto
(in French & Italian)program notes
›Le parole‹ was written for soprano, piano and percussion to the cycle of poems by Exsilio~ with the same title. The title is in Italian, the poems are in French.
Exsilio~ wrote six poems on the theme of fate. Based on the lives of six women is told how, after fate strikes, acquiescence and resignation befall them.
The second song, ›Hélène‹, is a letter addressed to Helen of Troy. From her exile she might provide consolation because she especially should know what it means to resign to fate after all that has happened to her.
The third song, ›Iphigénie‹, describes how Iphigenia does not believe the pretext used to sacrifice her. She escapes death by the skin of her teeth, which only entails a postponement of the cruel fate yet to strike her.
The fourth song is about Xanthippe who had always a premonition of Socrates’ death. But on the day Socrates will drink the poisoned cup she is being sent away by him. She remains behind, worried and alone.
The fifth song, ›Ophélie‹, is dedicated to Ophelia. As with the painter Millais or the poet Rimbaud, it treats the moment she drifts away on the current in which she has drowned herself. In the poem she vanishes twice: once into the image painted of her, after which the painted image vanishes.
The last song, ›Jeanne‹, summarizes in a few words the life of Jeanne, Japie's girlfriend in Nescio's novel ›De Uitvreter‹ (›The Sponger‹). The cycle ends with Japie, who waited for Jeanne's death, when he jumps from the bridge over the river Waal in the city of Nijmegen.
The songs are preceded by an introduction consisting of six inventions in voiceless noise on the six titles of the poems.
Exsilio~ wrote six poems on the theme of fate. Based on the lives of six women is told how, after fate strikes, acquiescence and resignation befall them.
synopsis
One of these women is the personification of fate itself, Moira, to whom the first poem is dedicated. This song is more about the sad fate in general which is endured for an entire lifetime; watching over the altar dedicated to Moira, to prevent the wrath of the gods striking us.The second song, ›Hélène‹, is a letter addressed to Helen of Troy. From her exile she might provide consolation because she especially should know what it means to resign to fate after all that has happened to her.
The third song, ›Iphigénie‹, describes how Iphigenia does not believe the pretext used to sacrifice her. She escapes death by the skin of her teeth, which only entails a postponement of the cruel fate yet to strike her.
The fourth song is about Xanthippe who had always a premonition of Socrates’ death. But on the day Socrates will drink the poisoned cup she is being sent away by him. She remains behind, worried and alone.
The fifth song, ›Ophélie‹, is dedicated to Ophelia. As with the painter Millais or the poet Rimbaud, it treats the moment she drifts away on the current in which she has drowned herself. In the poem she vanishes twice: once into the image painted of her, after which the painted image vanishes.
The last song, ›Jeanne‹, summarizes in a few words the life of Jeanne, Japie's girlfriend in Nescio's novel ›De Uitvreter‹ (›The Sponger‹). The cycle ends with Japie, who waited for Jeanne's death, when he jumps from the bridge over the river Waal in the city of Nijmegen.
The songs are preceded by an introduction consisting of six inventions in voiceless noise on the six titles of the poems.
toelichting
›Le parole‹ werd geschreven voor sopraan, piano en slagwerk op de gelijknamige gedichtencyclus van Exsilio~. (De titel is in het Italiaans, de gedichten zijn in het Frans.)
Exsilio– schreef zes gedichten met als thema het noodlot. Aan de hand van het leven van zes vrouwen wordt verhaald hoe, na het toeslaan van het noodlot, berusting en gelatenheid hun ten deel valt.
Het tweede lied,›Hélène‹, is een brief gericht aan Helena van Troje. Vanuit haar ballingsoord zou zij troost kunnen bieden juist omdat zij weet moet hebben van wat het is om te berusten in het lot na alles wat haar overkomen is.
Het derde lied, ›Iphigénie‹, beschrijft hoe Iphigenia het gebruikte voorwendsel om haar te offeren niet gelooft. Zij ontsnapt ternauwernood aan de dood, maar dat is slechts uitstel van het wrede lot dat haar nog zal treffen.
Het vierde lied gaat over Xanthippe die het einde van Socrates altijd voorvoeld heeft. Maar op de dag dat Socrates de gifbeker zal drinken wordt zij door hem weggestuurd. Zij blijft ongerust en alleen achter.
Het vijfde lied ‹Ophélie‹, is gewijd aan Ophelia. Als bij de schilder Millais of bij de dichter Rimbaud wordt hier het moment behandeld dat zij wegdrijft op de stroom waarin zij zich verdronken heeft. In het gedicht van Exsilio~ verdwijnt zij tweemaal: eerst in het beeld dat van haar geschilderd is en vervolgens verdwijnt het geschilderde beeld.
Het laatste lied, ›Jeanne‹, vat in enkele woorden het leven samen van Jeanne, de vriendin van Japie uit Nescio’s novel ›De Uitvreter‹. De cyclus eindigt met Japie die op Jeanne’s dood gewacht heeft, als hij in Nijmegen van de Waalbrug springt.
De liederen worden voorafgegaan door een introductie die bestaat uit zes inventies in stemloze ruis over de zes titels van de gedichten.
Exsilio– schreef zes gedichten met als thema het noodlot. Aan de hand van het leven van zes vrouwen wordt verhaald hoe, na het toeslaan van het noodlot, berusting en gelatenheid hun ten deel valt.
synopsis
Eén van de vrouwen is de personificatie van het noodlot zelf, Moira, aan wie het eerste gedicht is gewijd. In dit lied komt meer in het algemeen het droevige lot ter sprake dat gedragen wordt met de inzet van heel een leven; wakend bij het altaar dat gewijd is aan Moira, opdat de toorn van de goden ons niet treft.Het tweede lied,›Hélène‹, is een brief gericht aan Helena van Troje. Vanuit haar ballingsoord zou zij troost kunnen bieden juist omdat zij weet moet hebben van wat het is om te berusten in het lot na alles wat haar overkomen is.
Het derde lied, ›Iphigénie‹, beschrijft hoe Iphigenia het gebruikte voorwendsel om haar te offeren niet gelooft. Zij ontsnapt ternauwernood aan de dood, maar dat is slechts uitstel van het wrede lot dat haar nog zal treffen.
Het vierde lied gaat over Xanthippe die het einde van Socrates altijd voorvoeld heeft. Maar op de dag dat Socrates de gifbeker zal drinken wordt zij door hem weggestuurd. Zij blijft ongerust en alleen achter.
Het vijfde lied ‹Ophélie‹, is gewijd aan Ophelia. Als bij de schilder Millais of bij de dichter Rimbaud wordt hier het moment behandeld dat zij wegdrijft op de stroom waarin zij zich verdronken heeft. In het gedicht van Exsilio~ verdwijnt zij tweemaal: eerst in het beeld dat van haar geschilderd is en vervolgens verdwijnt het geschilderde beeld.
Het laatste lied, ›Jeanne‹, vat in enkele woorden het leven samen van Jeanne, de vriendin van Japie uit Nescio’s novel ›De Uitvreter‹. De cyclus eindigt met Japie die op Jeanne’s dood gewacht heeft, als hij in Nijmegen van de Waalbrug springt.
De liederen worden voorafgegaan door een introductie die bestaat uit zes inventies in stemloze ruis over de zes titels van de gedichten.
the music
Based on the symbols of the International Phonetic Alphabet [IPA] a set of tools has been created for the soprano part to notate and produce the noises and colors of the components of speech very precisely.The piano can also produce noise sounds. The percussion, consisting partly of broken instruments is, among other things, meant to expand the resonances of the piano.
Because all noise sounds are soft, they need to be made more audible by electronic amplification. This is why the music has to be performed using loudspeakers.
All noise has a pitch. This intriguing fact is an extra challenge to include noise in a composition. The poems of ›Le parole‹ seem to incite a music in which parts of the sounds of words develop into a song, or in which a tone transcends and fades into the noise of its color.
The songs can be placed as follows:
Moira’s altar has fallen into disuse. Only the desolate spot gives an inkling of what once was going on here. The words of the poems still linger. They turn the emptiness into poetry. They ›sing‹ the emptiness as ›songwords‹ with the noise as the sacrificial vapour of what is being said.
The translation of ›Le parole‹ could be: ›The Songwords‹.
(Translation by Sandra Macrander)
de muziek
Gebaseerd op de symbolen van het International Phonetic Alphabet [IPA], is voor de sopraanpartij een gereedschapsset gemaakt om de geluiden en kleuren van spraakcomponenten heel precies te noteren en te produceren.Ook de piano kan ruisklanken voortbrengen. Het slagwerk, dat voor een deel bestaat uit kapotte instrumenten, is onder meer bedoeld als een uitbreiding van pianoresonanties.
Omdat alle ruisklanken zacht zijn moeten zij door middel van versterking duidelijker hoorbaar gemaakt worden. Vandaar dat de muziek niet anders dan via luidsprekers uitgevoerd kan worden.
Alle ruis heeft toonhoogte. Dit intrigerende feit is een extra uitdaging om ruisklanken in een compositie op te nemen. Maar meer nog lijken de gedichten te vragen om een muziek waarin onderdelen van woordklanken uitgroeien tot een lied of waarin een toon overgaat en verdwijnt in het ruisen van haar kleur.
De liederen zijn wellicht als volgt te situeren:
Het altaar van Moira is in onbruik geraakt. Alleen de lege plaats doet vermoeden wat hier ooit speelde. De woorden van de gedichten spelen hier nog. Zij dichten de leegte. Zij zingen de leegte als ›liedwoorden‹ met het ruisen als offerrook van het gezegde.
De vertaling van ›Le parole‹ zou dus kunnen luiden: ›De Liedwoorden‹.
(1994/1999)
percussion
1. Four cymbales antiques, laid on a cloth to shorten the decay.
2. Small woodblock, length: ca 190 mm.
3. Mokushõ, ø ca 145 mm.
4. Two small overlapping cymbals. They are tied up by a rope to avoid moving.
5. Mokushõ ø ca 170 mm., placed on:
6. Small oil/paint can, both sides closed, height: ca 185 mm., ø ca 225 mm.
7. Large woodblock, length: ca 280 mm., placed on:
8. Can, open to the bottom, height: ca 250 mm., ø ca 275 mm.
The percussion instruments 2, 3, 5 and 7 (all made of wood) consist of ›cracked‹ wood. (Ger.: ›gebersten, mit einem Riß‹; Dutch: ›gebarsten, met een scheur‹.)
This fact should be mentioned in the programme!
The cans 6 and 8 are played on their sides (or on the rim if indicated). They must be placed in such a way that a tremolo is feasible with one mallet between the two cans. The cans must have a rapid decay with dissonant partials present. The wood blocks 5 and 7 that are placed on the cans must affect the resonance of the cans, and cause them to vibrate, thus producing a mixed sound of both wood and metal.
The percussionist may be asked for conducting some parts that are difficult to play together.
2. Small woodblock, length: ca 190 mm.
3. Mokushõ, ø ca 145 mm.
4. Two small overlapping cymbals. They are tied up by a rope to avoid moving.
5. Mokushõ ø ca 170 mm., placed on:
6. Small oil/paint can, both sides closed, height: ca 185 mm., ø ca 225 mm.
7. Large woodblock, length: ca 280 mm., placed on:
8. Can, open to the bottom, height: ca 250 mm., ø ca 275 mm.
The percussion instruments 2, 3, 5 and 7 (all made of wood) consist of ›cracked‹ wood. (Ger.: ›gebersten, mit einem Riß‹; Dutch: ›gebarsten, met een scheur‹.)
This fact should be mentioned in the programme!
The cans 6 and 8 are played on their sides (or on the rim if indicated). They must be placed in such a way that a tremolo is feasible with one mallet between the two cans. The cans must have a rapid decay with dissonant partials present. The wood blocks 5 and 7 that are placed on the cans must affect the resonance of the cans, and cause them to vibrate, thus producing a mixed sound of both wood and metal.
The percussionist may be asked for conducting some parts that are difficult to play together.
lighting
(Optional)
Le Parole is performed in a dark hall. There must be only spots on the places where the sound is produced: on the soprano, piano, percussion and on the loudspeakers.
Le Parole is performed in a dark hall. There must be only spots on the places where the sound is produced: on the soprano, piano, percussion and on the loudspeakers.
sound projection
1. General remark
The soprano, piano and percussion are amplified. Amplification is not intended for its own sake, but to allow resonances to be a significant part of the composition.Resonances should be considerably enlarged without harming their characteristics and projected high above the players by two (or more) loudspeakers. Do not perform this piece in a low, small concert hall.
As tones are amplified too, the players should always adjust the sound intensity of the ›normal‹ tones to that of the noises: the ›natural‹ differences in dynamics must more or less be preserved.
The sound projectionist, operating the mixer, should adjust balances during the performance.
2. Speakers and mixer
The sound the speakers project must be mixed perfectly in the same panorama with the soprano and the instruments. A small mixer is operated in the middle of the hall.3. Soprano
The soprano should not sing directly into the microphone. The microphone should not stand too close to her.The audience should have the feeling as if it is sitting as close as 1 or 1.5 meter from the soprano.
During the performance her voice must be constantly balanced with the other performers by the sound projectionist.
4. Piano
The audience should have the feeling as if it is sitting as close to the piano as the pianist.During the performance the piano must often be adjusted by the sound projectionist in order to restore balance between tones end noises.